مهربانم

نا مهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت 
بیهوده می کوشی بمانی مهربان ای دوست

نوشته بود:

پند بزرگان گر به گوش جان نیاویزی
طبیعت با دو صد تلخی بیاموزد ترا روزی

چندان که بر کنار چو پرگار می​شدم

دوران چو نقطه ره به میانم نمی​دهد